Enschede-Losser

Na al het geschrijf over oude rozen in het Rozenhoekje, wilde ik ze toch wel eens in werkelijkheid zien. De collectie van deze rozen is ondergebracht in Engeland bij Mottisfont Abbey in Hampshire. Deze collectie is begin jaren 70 bijeengebracht door Graham Stuart Thomas. Na zijn dood kwam ze in het bezit van de National Trust en is daarmee dus veilig gesteld. Ze trekt elk jaar duizenden bezoekers. Het is zaak om begin juni te gaan, want dan zijn (behalve een aantal doorbloeiende) de eenmaal bloeiende rozen op hun hoogtepunt.

En zo ging ik begin juni naar het stadje Romsey dat niet te ver van Montisfont ligt. Romsey is een heel mooi stadje en ik nam mijn intrek in Het White Horse hotel. Het oudste gedeelte stamt uit de 12e eeuw en ik zat dus meteen midden in de historie.

Het personeel van het hotel vertelde dat het verschrikkelijk geregend had in de afgelopen weken. Het regenwater stroomde vaak door de straten. Ik was benieuwd of de rozen dat overleefd hadden…

De volgende morgen reed ik om 10.00 uur in stralende zon de parkeerplaats op van Montisfont Abbey. Het koste moeite om een plaats te vinden waar ik met de auto uit kon stappen, zonder natte voeten te krijgen, maar dat lukte.

Montisfont Abbey is een enorm groot landhuis dat is opengesteld voor publiek. Van het huis heb ik enkel de dienstverblijven gezien (ik kwam immers voor de rozen en niet voor het huis) onder andere de keuken, waar je ook kan lunchen. Het huis staat in een enorm groot park. Na een kleine wandeling kwam ik bij de ingang van de rozentuin die gevestigd is in de voormalige ommuurde groentetuin die al bestond rond 1750.

Jammer genoeg was de catalogus met de plattegrond met lijsten van de rozen uitverkocht. Dat was even pech.

Ik ging door een poort in de muur en stond verbluft stil. Rozen en nog eens rozen en ze bloeiden volop. Ontelbaar veel rozen en dan die geur…Langs alle muren stonden klimrozen, daarvoor een brede border met rozen en ook wel wat vaste planten er tussen. Dan een looppad en daarnaast weer een border met.....rozen. Het is een reuze grote tuin en iedere keer was er een opening gemaakt vanaf het pad wat naar een soort “kamer” leidde. Middenin een gazon met weer een border rozen er omheen, soms met een apart perk rozen middenin en banken langs de kant waar je heerlijk op kon zitten om te genieten. De meeste rozen hadden een naamkaartje en ook stonden vaak families bij elkaar: Centifolia's, Alba's, Portland rozen, Rugosa's, Rambles enzovoorts (zie voor de beschrijving de hoofdstukken Rozenhoekje op de site). Ook waren er vrij veel Engelse rozen geplant van David Austin. Thomas en Austin waren dikke vrienden en daardoor zullen waarschijnlijk de Austinrozen ook bij Montisfont Abbey te zien zijn.

Na een lange tijd besloot ik de Chinese rozen (zie hoofdstuk 7 in het Rozenhoekje) te gaan zoeken, maar ik kon ze niet vinden. Er waren veel vrijwilligers bezig onkruid te wieden. Helaas, zij wisten ook niet of ergens Parks Yellow Chinensis aanwezig was. Daar moet je Jonathan voor hebben, zeiden ze, die werkt in vaste dienst en die weet alles. Ik ging dus op zoek naar Jonathan, een knaap van 25 jaar die helemaal enthousiast werd toen hij hoorde dat ik alleen voor Montisfont uit Holland was gekomen. Hij nam de tijd toen hij in de gaten kreeg dat ik wel een beetje van rozen wist. Samen op een bankje in één van de “kamers” hebben we over zijn werk en grote hobby gepraat. En kennis uitgewisseld.

Samen vonden we de Parks Yellow Chinensis die zeker 3 meter hoog stond te bloeien in een hoek bij de muur. Jammer genoeg hadden veel bloemen geleden van de slagregens. Het waren vrij grote, mooie gele bloemen. ”Jonathan, zijn er nog meer Chinezen?” Geen probleem, weer gingen we op weg naar een “kamer”. Daar in een speciaal bed stonden ze: Parson's Old Blush, Viridiflora, Mutabilis en anderen die ik niet kende. Ik vond er Hume's Blush China, bijna wit met ook vrij grote bloemen. Die is uitgestorven volgens de boeken, maar Jonathan lachte, niet dus. Ik vertelde hem dat ik geen catalogus kon kopen maar hij zei meteen: ïk ga naar het kantoor, daar moeten ze dan maar een foto kopie voor je maken”. Als je dit najaar een stekje wilt hebben van Parks Yellow dan stuur ik je er wel een paar per post. Maar dat leek me geen goed idee want dat overleven ze volgens mij niet. Daar was hij het volgens mij wel mee eens. Hij ging naar het kantoor en ik vervolgde mijn wandeling. Na een kwartier dook hij weer op met vellen vol rozen op alfabet gerangschikt en een plattegrond met de vindplaatsen. Hier kon ik weer op nieuw mee aan de slag.

Om 17.00 uur was ik moe van alle rozen en ging terug naar het hotel. Ik heb nog een paar dagen rondgezworven in de omgeving toen het op de avond voor mijn vertrek begon het te regenen. Volgens de berichten zou dat nog dagenlang doorgaan. Je moet soms mazzel hebben.

Ik kan iedere rozen liefhebber aanraden de Montisfont rozen te gaan bekijken. Het is zo'n mooie omgeving, en de tuin is in alle opzichten overweldigend.

 

Henny Hageman